Nieuwjaarsbrief van De Wonne Glanerbrug - Een terugblik op 2024
Het wordt toch weer een nieuw-jaar-brief met allereerst heel veel goede wensen voor jullie allen. En geen kerstbrief zoals we ons elk jaar vol goede moed voornemen en het dan weer niet redden. De jaarwisseling brachten wij door op een stille plek, samen met vrienden. Wij schrijven mooie herinneringen van het verstreken jaar op voor in de kerstbal en spreken over dromen en hoop voor het nieuwe.Een fijne manier om even stil te staan.
Een tekst kwam op social media voorbij met genoeg stof tot nadenken:
“If your habits don’t change, you won’t have a new year, you will just have another year.”
Dit jaar stond vooral ook in het teken van het vieren van ons 25-jarig bestaan. Een mijlpaal, die vooral verbonden is met grote dankbaarheid. Het is zeker geen reden om dankbaar te zijn dat De Wonne nog steeds nodig is om gaten in de maatschappelijke opvang te vullen. De wanhoop aan de telefoon als wij zeggen dat wij niet nog iemand kunnen opnemen, is soms lastig te verdragen. Veel hulpverleners noemen ons hun ‘laatste hoop’. Geen reden dus om blij te zijn. Wat wij vooral hebben gevierd, is de grote groep mensen die betrokken zijn bij onze leefgemeenschap. Een huis als De Wonne kan alleen bestaan doordat er zoveel verschillende mensen bijdragen in tijd, aanwezigheid, meedenken, gaven en giften. Wij zouden het nooit alleen kunnen. Dat het lukt, ligt in de handen van jullie en dat is een groot wonder.
Wij voelen ons gedragen in het samen.
In maart doen wij al jaren mee met NL-doet. Een mooi moment om in en rondom het huis wat te doen. Dit jaar hebben we de moestuin een groot make-over gegeven. Alle paden hebben een flinke laag houtsnippers en de bedden een laag schapenwol gekregen en de wc-rolletjes stonden vol zaaigoed. We dachten dat het meeste werk was verzet, maar niets was minder waar. De zomer door hebben we elke ochtend en avond slakken uit de moestuin ‘geplukt’. Een werk dat zich loonde. We hebben flink wat bonen, peultjes, courgettes, aardbeien en bleekselderij kunnen oogsten. De aarde wordt steeds vruchtbaarder door de jaren heen. Onze (moes-)tuin leeft en gedijt. Wij hebben ook een paar asielplanten erbij, die op andere plekken uit de grond moesten. Hier genieten we volop van en zijn benieuwd of de camelia dit jaar gaat bloeien? Knoppen zitten er iig genoeg in.
Het afgelopen jaar draagt de sporen van vele bouwvakkers om ons huis heen. Vanaf februari tot net voor kerst waren er continue werklui bezig. Er is veel gedaan door de woningbouw, zo zijn de dakgoten vervangen, de buitenkant het houtwerk geschilderd, de ramen van de kapel teruggeplaatst, de buitenverlichting hersteld. Fijn dat hierin meters zijn gemaakt, het was hard nodig. In februari zaten we enkelen dagen zonder elektriciteit, waarbij het ontbreken van een wifi-signaal de grootste frustratie opriep 😊. Het was een maanden durende zoektocht naar de oorzaken van de storing, waarbij ook steeds nieuwe mini-drama’s ontstonden, zoals kapotte vloeren, kapotgetrokken leidingen en beschadigde bedden. Al met al geen pretje. We waren opgelucht toen de laatste steiger kon worden afgebroken en we op een zekere manier weer ‘baas in huis’ waren. Het was te lang leven met letterlijk weinig privacy.
Pas toen Paulus hele 10 dagen spoorloos was, beseften wij hoezeer wij verknocht zijn aan onze dikke rode kater. Zijn rustgevende aanwezigheid is helend en wat hebben we hem gemist! De opluchting was dan ook groot, toen hij weer voor de deur miauwde. Wat minder rond en wat schrikkerig, maar inmiddels al lang weer ‘de oude’. Ook hebben Panda en hij de krijgsbijl begraven en leven in een vreedzame co-existentie.
Voor ons als gezin is het leven in een gemeenschap soms heel intensief en zijn we blij dat wij af en toe op pad kunnen voor een weekend weg of vakantie. Mooi om dat met een gerust hart te kunnen doen. Onze huis’oppas’ en -genoten zorgen dan dat alles loopt. Zo waren wij begin van het jaar op een treinreis door Zwitserland met prachtige sneeuw-vergezichten.
In de zomervakantie hadden we een week in Berlijn, samen met de kinderen van Anja. Daar hebben we ons ondergedompeld in de veelheid van culturele mogelijkheden van de stad. Tussendoor gesprekken, spelletjes en discussies met de kinderen. Heerlijk!
Eind september waren wij met vrienden en de kinderen op een bucketlist-en verjaardags-weekend in Beekse-Bergen. Niet te geloven, maar deze toeristenplek pur sang, was echt bijzonder. ’s Nachts het gebrul van de leeuwen ‘naast’ ons en overdag tussen de dieren vertoeven- we kregen niet genoeg van het kijken. Met 14 mensen onder één dak is een spektakel op zich. Een echte aanrader ook voor jullie is het beleven van een ligconcert.
Wij waren in het Scheepvaartsmuseum in Amsterdam en hebben in de grote hal met heel veel anderen op matjes op de grond gelegen en genoten van een prachtig piano-cello-concert.
Vaak vergezelden ons vrienden, op vakantie en naar het theater, op een avond film kijken of samen eten. Door de jaren heen weten wij van elkaar hoe wij goed kunnen ontspannen en lukt het goed om én samen op pad te gaan én samen te niksen. Ook als het leven hobbelig is, kunnen we het leven en elkaar goed uithouden. Wat een geluk.
Wat ons bezig houdt, is de grote onrust tussen de mensen op aarde en ook in Nederland. De hardheid waarmee men op elkaar reageert, is pijnlijk en stemt somber. Een tekst van Phil Bosman komt bij ons op:
Als je van mensen vijanden maakt,
Kun je er niet mee praten,
Kun je er niet mee eten.
Kun je er niet mee wonen,
Kun je er niet mee werken,
Kun je er niet mee leven.
Je kunt er alleen nog mee vechten.
In huis is het ook steeds zoeken naar een evenwicht in het met elkaar. Wij leven dicht op elkaar, wat ook niet altijd spanningsvrij is. Mooi zijn momenten waarin de warmte voelbaar is, die ontstaat als het lukt om door moeilijke tijden heen te gaan, elkaar vast te houden en te steunen. Sinterklaas vieren was zo’n moment. Wat zijn er prachtige gedichten geschreven met vooral lieve en waarderende woorden voor elkaar en soms een knipoog uit het alledaagse leven. Onze hoop voor het nieuwe jaar is dan ook dat het samenleven op aarde, wat meer een “Wonne-leven” moge worden. Dat wij elkaar meer bevragen hoe je iets bedoeld en minder voor de ander invullen en oordelen, dat wij vaker een onbekende leren kennen, dan de kring van onze vrienden te sluiten en af te schermen, dat wij elkaar wat vaker bedanken voor de aanwezigheid in ons leven, dan vanzelfsprekend elkaar voor lief nemen.
Annettes moeder is dit jaar verhuisd, naar een plek met meer hulp om haar heen. Het doet haar goed en zij doet haar best om te aarden. Heel fijn voor Annette is, dat zij praktisch bij ons om de hoek woont. Een weg die Annette bijna elke dag aflegt en af en toe komt moeders onze kant opgewandeld. Even samen in de tuin zitten en kletsen. Kerstmis was feest bij ons, want alle kinderen waren er. Ook Annettes dochter en schoonzoon uit Mexico. Oma vond het te gek en heeft enorm genoten van de bezoekjes.
Vrede en alle goeds voor jullie allen!
Wij zouden het heerlijk vinden om de een of ander dit jaar weer te zien.
Van harte welkom!
Annette en Anja.